İbn-i Haldun Sözleri

 

Adaletsizlik medeniyeti mahveder.

 

Mağluplar galipleri taklit ederler.

 

İlim bir kuyu, tartışma ise onun kovası gibidir.

 

Zulüm, umranın harap oluşunun habercisidir.

 

Merhamet, masum olduğu için her kalbe misafir olmaz.

 

Fazla tevazunun sonu vasat insandan tavsiye dinlemektir.

 

Her şeyi takdir eden Allah’tır ve O’ndan başka Rab yoktur.

 

Kıtlık zamanlarında insanları açlık değil, alışmış oldukları tokluk öldürür.

 

Devletler de tıpkı insanlar gibi doğar, büyür, yaşlanır ve ölürler.

 

Geçmişler geleceğe, suyun suya benzemesinden daha çok benzer.

 

Akletmek Müslümanlar tarafından terk edildi ve bu yüzden zelil bir hale düştüler.

 

İnsan her zaman, kendini yenen de bir üstünlük bulunduğuna, ona boyun eğilmesi gerektiğine inanır.

 

İnsan beyni değirmen taşına benzer. İçine yeni bir şeyler atmazsanız, kendi kendini öğütür.

 

Devleti yıpratıp eski bir giysi durumuna getiren ve sonunda da büsbütün yıkıp yok eden, varlıklı/parlak yaşamdır.

 

Kentliler, kendilerini rahatlık ve kaygısızlığın döşeğine salıvermişler, mutluluk ve bolluğa gömülmüşler, mallarını ve kendilerini koruma işini, yönetenlerine, valilerine, yargıçlarına ve sürekli koruma görevlilerine bırakmışlardır. Ve çevrelerini kuşatan kale duvarlarının, önlerinde dönüp dolaşan bekçilerin ve nöbetçilerin sağladığı güvenceyle uykuya dalmışlardır. Hiçbir kaygı, uyarı heyecanlandırmaz onları. Ellerinden kaçabilecek avları da yoktur. Alabildiğine iyimserlerdir ve kendilerini güvenlik içinde bulurlar. Bu nedenle silahlarını bırakmışlardır.